Wiosną 1915 r. Austro-Węgry i Niemcy dążyły do przełamania frontu, który od kilku miesięcy tkwił  w miejscu, i wyparcia wojsk rosyjskich z Galicji i terenów Królestwa Kongresowego. Głównego uderzenia miała dokonać 11. Armia niemiecka gen. Augusta von Mackensena oraz 3. i 4. Armia austriacka arcyksięcia Józefa Ferdynanda. Rankiem 2 maja 1915 r. piechota austro-węgierska i niemiecka przypuściła zmasowany atak na pozycje rosyjskie w rejonie Łużnej i Gorlic. Jednym z najważniejszych strategicznie miejsc było wzgórze Pustki. Po kilkudniowym ostrzeliwaniu, 2 maja 1915 r. stoczono o nie niezwykle krwawe walki, zakończone jednak zatknięciem na szczycie cesarskiego sztandaru. W kolejnych dniach Austriacy i Niemcy z powodzeniem kontynuowali ofensywę, odnosząc w końcu ogromny sukces. Była to jedna z najważniejszych bitew Wielkiej Wojny – umożliwiła przełamanie frontu wschodniego i trwałe wyparcie przegranej armii carskiej na wschód.